ارزیابی تأثیرات بلندمدت صدمه به درختان باقی‌مانده در اثر عملیات چوبکشی (مطالعۀ موردی: طرح جنگلداری تاویر)

استفاده از سیستم چوبکشی زمینی، هرچند بیشترین مشکلات زیست محیط را سبب می‌شود، عملیاتی معمول برای خروج چوب از عرصۀ قطع است. ما می‏خواهیم این فرضیه را امتحان کنیم که با گذشت زمان، بین التیام یا بسته شدن زخم، در تنۀ درختان باقی‌مانده گونه‏های مختلف، از نظر آماری تفاوت معنی‏داری وجود دارد. این تحقیق به‌دنبال دستیابی به موارد زیر است: ارزیابی صدمه به درختان باقی‌مانده در اثر عملیات خروج چوب، بررسی و مقایسه مقاومت گونه‌ها و قطرهای مختلف درختان در مقابل زخم‌های ایجاد‌شده در اثر عملیات بهره‌برداری با اندازه‌، شدت‌ و محل‌های متفاوت و چگونگی تغییرات در اندازۀ زخم (التیام و بسته شدن زخم یا گسترش آن) با گذشت  17 سال زمان در گونه‏های مختلف با استفاده از آماربرداری صددرصد از درختان اطراف مسیرهای چوبکشی. نتایج نشان داد که بین گونه درختان و میزان التیام زخم‏ها ارتباط معنی‏داری وجود دارد. با افزایش قطر درختان، التیام زخم‏ها کاهش می‏یابد. با افزایش ارتفاع زخم از سطح زمین، نسبت التیام افزایش می‏یابد. نتایج نشان داد که زخم‏های عمیق تنۀ درختان دیرتر از زخم‏های سطحی التیام می‏یابند. صرف نظر از نوع گونه، با افزایش اندازه زخم، میزان التیام زخم‏ها به‌صورت رابطۀ لگاریتمی کاهنده است. نتایج نشان داد که سن زخم اثر معنی‏داری بر میزان التیام زخم ندارد. صدمه به تودۀ باقی‌مانده با طراحی و برنامه‌ریزی مناسب عملیات خروج چوب از جنگل و آموزش گروه بهره‌برداری می‌تواند کاهش یابد.